Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Μπλε σκούρος βαλεντίνος

Μόλις είδα τη ταινία Blue Valentine. Ηθικό συμπέρασμα: μην παντρευτείς. ΠΟΤΕ. Εκτός από όλα τα άλλα πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις κάποιον και να είναι έτσι...


...και σε τρία τέσσερα χρόνια να γίνεται σαν τον γείτονα μου τον Πάμπο με αραίωση, γεμάτος μυς και τατουάζ να κάθετε όλη μέρα μπροστά στη τηλεόραση;! Όσο και αν έψαξα δεν βρήκα φωτογραφία του να βάλω. Όχι του γείτονα μου, του Ryan Gosling μετά που παντρεύτηκε στη ταινία. Όπως λέει και ένας φίλος, ο γάμος ασχημαίνει τους ανθρώπους!

Όσο για τη ταινία, αν ήθελα να δω αληθινή ιστορία πόνου και διαζυγίου πήγαινα και ένα πρωί στα δικαστήρια, δεν ήταν ανάγκη να χάσω ένα βράδυ να βλέπω σε επανάληψη τους γονείς μου να τσακώνονται!

Χρειάζομαι ρομαντικές κομεντί κατεπειγόντως! Περιμένω προτάσεις!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Κολλούες

Μου αρέσει να μαζεύω αποκόμματα με φωτογραφίες και ολόκληρα άρθρα από περιοδικά που μου έκαναν εντύπωση και να κρατάω εισιτήρια και διαφημιστικά από εκδηλώσεις που μου άρεσαν. Αυτό το κόλλημα το έχω πολλά χρόνια, στη φορτωτική όταν μετακόμιζα μόνιμα Κύπρο οι περισσότερες κούτες ήταν γεμάτες με αυτά τα πράγματα!

Τα έχω σε κουτιά ανάλογα με το θέμα: διάφορα (που έχουν μέσα… εχμμμ διάφορα!), ταξιδιωτικά (θέλω να πάω σε ολόκληρο τον κόσμο, από το Νουναβούτ μέχρι την έρημο Ατακάμα της Χιλής μέσω Σινικού Τείχους και στην επιστροφή να κάτσω να πιω καφέ στο Γιβραλτάρ!) και καλλιτεχνικά (από Παύλο Σιδηρόπουλο μέχρι αφιερώματα σε ζωγράφους και μουσεία και από Marilyn Monroe μέχρι άρθρα με τίτλο «Η Μεγάλη Απόδραση –το να πεθάνεις νωρίς είναι κίνηση καριέρας!»).

Τον τελευταίο καιρό τα είχα κάπως παραμελήσει και έβαζα ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι έτσι χτες το βράδυ έκανα μια ανασκαφή σε ένα από τα κουτιά και βρήκα θησαυρούς!

Ένα εισιτήριο του Ριάλτο από το Φεστιβάλ Δράμας στις 10/4/2007 που δεν θυμόμουν καν ότι είχα παρακολουθήσει μέχρι που βρήκα το πρόγραμμα προβολών και θυμήθηκα ότι μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτή η ταινία! Δεν θυμάμαι καμιά άλλη από το συγκεκριμένο φεστιβάλ!

Ένα εισιτήριο από τη παράσταση Οιδίπους Τύραννος με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Γιώργο Νταλάρα (…ναι!) στις 2 Οκτ. 2005 στο οποίο με έσυρε με το ζόρι η μάνα μου η οποία είναι γκρούπι του Κιμούλη από την εποχή της Λάουρας! Ρε τη Λάουρα, πρώτη φορά μαθαίνω την υπόθεση! Τι να του έταξε του έρμου του δικαστή;!

Ένα τυπωμένο στον εκτυπωτή της πρώην δουλειάς μου εξώφυλλο της Vogue Hommes International με εξώφυλλο τον Adrien Brody τον καιρό που τα είχαμε.

Εντάξει, δεν τα είχαμε! Αλλά μην του το πείτε!

Ένα εισιτήριο από τη παράσταση Η Τρύπα του Κουνελιού στις 25/2/2009 που μου άρεσε πολύ. Για το ίδιο έργο ήταν υποψήφια για Oscar η Nicole Kidman φέτος. Ε, η Στέλα ήταν καλύτερη!

Μια απόδειξη της Aegean για πτήση Αθήνα – Λάρνακα τότε που θεωρούσα τα αεροπλάνα λεωφορεία με φτερά, η συγκεκριμένη πτήση του τρόμου όμως μου έκοψε κάθε διάθεση να μπω ξανά ποτέ στον αιώνα τον άπαντα μέχρι τη δευτέρα παρουσία σε αεροπλάνο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που πίστεψα αληθινά ότι θα πεθάνω! Φρίκη!

Μια μάτσα φυλλάδια με τίτλους όπως «Τα μαντίλια της Κύπρου», «Τοπικά μουσεία στα χωριά του Ακάμα», «Η παραδοσιακή αγγειοπλαστική του Φοινιού», «Παραδοσιακά χειροτεχνήματα της περιοχής του Ακάμα», «Παραδοσιακή καλαθοπλεκτική / ψαθοπλεκτική», «Άσπρα κεντήματα και δαντέλες της Κύπρου» τα οποία δεν θυμάμαι από πού έχω πάρει! Έχω πάει στην Έκθεση Κυπριακής Χειροτεχνίας τον Οκτώβρη του 2006 όπως λέει το φυλλάδιο;! Πότε ήταν ο Οκτώβρης του 2006;!

Ένα φάκελο από το Κανάλι 6 με δύο κερδισμένα με sms εισιτήρια για τη συναυλία του Lucio Dalla στις 28-7-2007 στο Κηποθέατρο. Ωραία εφεύρεση τα sms, η συναυλία ήταν τέλεια, σας ευχαριστώ με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση!

Μια αίτηση για επανέκδοση διαβατηρίου δεν θυμάμαι από πότε. Νομίζω πως το διαβατήριο μου έχει λήξει από το 2005… δεν έχω βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τότε αλλά πρέπει να το ανανεώσω άμεσα! Πως θα πάω στο Νουναβούτ;!

Ένα εισιτήριο του ΗΣΑΠ στις 12/11/2007 η ώρα 15:02 από Ομόνοια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα!

Ένα δελτίο ελευθέρας εισόδου για τη συναυλία του Sting στο Τσίρειο στις 10 Ιουνίου 2006. Σε εκείνη τη συναυλία είχαμε πάει παρέα εφτά ή οκτώ άτομα και είχαμε όλοι κερδίσει προσκλήσεις μετά που τρελάναμε όλο μας το σόι ο καθένας να στέλνει sms σε όποια εκπομπή έδινε δωρεάν εισιτήρια! Ήταν τόσο ακριβό το εισιτήριο; Δεν θυμάμαι!

Το διαφημιστικό της έκθεσης του Joan Miro πέρσι στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών στη Λευκωσία. Πολύ ωραία έκθεση παρόλο που έλειπαν τα αγαπημένα μου έργα!

Ένας Οδηγός για εξεύρεση εργασίας στη διευρυμένη Ευρώπη τον οποίο μάζεψα πέρσι που υπέγραφα ανεργιακό και τον οποίο φλερτάρω ανοικτά πλέον! Παρίσι σου έρχομαι! Παριζιάνικες δουλειές προσέχετε!

Ένα διήγημα του Λευκάδιου Χερν τυπωμένο σε μια Α4 μετά που το βρήκα στο internet. Ονομάζεται Οσιντόρι και μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το διάβασα. Μετά από λίγο καιρό όταν βρέθηκα στην Αθήνα πήγα σε ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο και ζήτησα το βιβλίο με τα διηγήματα του. Μέχρι να μου το φέρουν από την αποθήκη μου έπιασε τη κουβέντα ένας παππούς (για κάτι τέτοια μου αρέσει η Αθήνα) που περίμενε και αυτός βιβλίο από την αποθήκη και μου έλεγε ότι είναι από τη Λευκάδα και ότι θυμόταν τον Λευκάδιο Χερν από όταν ήταν μικρά παιδιά. Τότε δεν ήξερα ότι ο Λευκάδιος Χερν γεννήθηκε το 1850 και πέθανε το 1903 έτσι εντυπωσιάστηκα! Όταν αργότερα διάβασα το βιογραφικό του δεν πίστεψα ότι ο παππούς με κορόιδεψε. Όλες οι ιστορίες του Χερν έχουν έντονο μεταφυσικό στοιχείο, ο παππούς στο κέντρο της Αθήνας ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι του 2007 ήταν πνεύμα από την Λευκάδα του 185κάτι…

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Αδιέξοδο

Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω

Μέσα σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
κι ένσημο για το ΙΚΑ

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;


Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή
μα άραγε θα μου βγει;

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
και μια τους νότα στο σκοτάδι

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
ό,τι αγαπούσα και το άφησα ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα
με τέτοια που 'χω ψυχολογία, πώς θα βγω στη συναυλία;

Για να το ακούσετε, εδώ.

Και μια απορία: πως ανεβάζουμε βίντεο σε ποστ;?!

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Φωτιά στα σαββατόβραδα…

Ξεκίνησα με μια μεγάλη βόλτα στη πόλη και πήγα με τα πόδια σε μια cheap art έκθεση από όπου ήθελα στην αρχή να αγοράσω ένα έργο με κάτι φιγούρες από σύρμα απομακρυσμένες η μια από την άλλη που τις βρήκα πολύ αντιπροσωπευτικές της κατάστασης μου τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά όμως είδα ένα καμβά με κίτρινο στα τρία τέταρτα, γαλάζιο στο πάνω μέρος και στην άκρη δεξιά ένα δεντράκι που μου θύμισε για κάποιο λόγο τον Μικρό Πρίγκιπα αλλά επειδή δεν μπορούσα να αποφασίσω πιο από τα δύο προτιμούσα, το αισιόδοξο ή το απαισιόδοξο τελικά δεν αγόρασα τίποτα!

Η βραδιά συνεχίστηκε με τη Πλατφόρμα Σύγχρονης Μαλακίας την οποία πολύ σαδιστικά παρακολούθησα! Στο πρώτο αριστούργημα ένας τύπος χτυπιόταν για κανένα πεντάλεπτο στη σκηνή μετά έφυγε και μετά ήρθε μια τύπισσα η οποία χτυπιόταν επίσης για κανένα πεντάλεπτο στη σκηνή και μετά τελείωσε, στο δεύτερο αριστούργημα ένας τύπος με προβιά και ρόπαλο έσπασε στο ξύλο μια κοπέλα μετά πήρε ένα πτώμα από μια γωνιά το ζωντάνεψε και άρχισε να το δέρνει μαζί με την πρώην ξυλοδαρμένη και μετά τελείωσε, στο τρίτο αριστούργημα τέσσερις κοπελιές σπάραζαν κάτι φράσεις πόνου και οδύνης κουβαλώντας ποτζεί ποδά ένα μπαούλο και μετά τέλειωσε, στο τέταρτο αριστούργημα μια αμπαλαρισμένη κοπελίτσα προσπαθούσε να κατέβει από ένα εντυπωσιακό ράφι αλλά μια φωνή της τσίριζε να μείνει εκεί που είναι αλλά στο τέλος κατέβηκε και τέλειωσε και στο πέμπτο αριστούργημα εντυπωσιάστηκα από το σκηνικό μετά όμως εμφανίστηκαν δύο κοκκινοσκουφίτσες και άρχισαν να μας λένε παραμύθια με βασιλιάδες και δράκους και στο αποκορύφωμα της διήγησης, εκεί που η μουσική κόντεψε να μας σπάσει τα τύμπανα και αγωνιούσαμε (not) αν ο δράκος θα φάει το πριγκιπόπουλο και τη πριγκιποπούλα οι κοκκινοσκουφίτσες υποκλίθηκαν και τελείωσε! Είμαι η Ουφ! και οι αντοχές μου μόλις τελείωσαν!

Όλα τα λεφτά ήταν οι διπλανοί μου οι οποίοι στο πρώτο έκλαιγαν από τη προσπάθεια τους να μη γελάσουν δυνατά, στο δεύτερο κοίταζαν εκστασιασμένοι, στο τρίτο δήλωσαν ο ένας στον άλλο ότι άρχισαν να μπαίνουν στο νόημα, στο τέταρτο πλέον γελούσαν δυνατά και στο τελευταίο ήταν εξουθενωμένοι, είμαι σίγουρη πως όποια και αν ήταν τα πλάνα τους για μετά θα τα ακύρωσαν και θα πήγαν σπίτι όπου θα έπεσαν αμέσως στο κρεβάτι θα σκεπάστηκαν με το πάπλωμα μέχρι τα φρύδια και θα έβλεπαν εφιάλτες όλο το βράδυ!

Του χρόνου εγώ πάντως θα δηλώσω συμμετοχή. Θα βάλω τις πυτζάμες μου, θα κουβαλήσω τον καναπέ, το τραπεζάκι του ΙΚΕΑ και το laptop, θα ονομάσω τη περφόρμανς blogging και θα γράφω ή θα κάνω ότι γράφω στο blog το οποίο φυσικά δεν θα είναι το Ουφ! αλλά κάποιο άλλο με πιο κουλτουρέ όνομα όπως I feel attention ή κάτι τέτοιο σε κάποια στιγμή μετά από κανένα πεντάλεπτο θα ακουστεί μουσική, το Hey You των Pink Floyd ας πούμε, εγώ θα κουνάω με λύσσα το κεφάλι μπροστά πίσω πάνω κάτω δεξιά αριστερά, ίσως σηκωθώ και από τον καναπέ και κάνω καμιά σπαρακτική κίνηση, ένα ωραίο εφέ θα ήταν να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο μετά να σταματήσει η μουσική και εκεί που λέει το τραγούδι divided we fall να σωριαστώ με βία στο πάτωμα. Αν μου το αντιγράψει κανένας του χρόνου θα ζητώ πνευματικά δικαιώματα, να το ξέρετε!

Μετά από τόσο χορό που αν χόρευα η ίδια δεν θα κουραζόμουν τόσο όσο κουράστηκα να τον παρακολουθώ αποφασίσαμε να πάμε στο Library έτσι συναντηθήκαμε στο πάρκινγκ της ΕΣΕΛ που αν είσαι πάνω από τριάντα και προσπαθείς να το κρύψεις καλά κάνεις να συνηθίσεις να το λες πάρκινγκ του E&S! Στο Library μπορείς να κάτσεις μέσα στα βραστά και smoke free αλλά με υπερβολικά δυνατή μουσική ή να παγώσεις έξω μες τη καπνίλα των τσιγάρων με μια μικρή ελπίδα να μιλάς χωρίς να σε καρτερά η λαρυγγίτιδα το επόμενο πρωί! Κάνεις τους συμβιβασμούς σου, διαλέγεις και παίρνεις!

Εμείς κάτσαμε δηλαδή στεκόμασταν έξω και εκεί θυμήθηκα τον Passenger που ήθελε σε ολόκληρο το μπαρ να βρει ένα κορίτσι να ερωτευτεί αλλά τελικά φίλε μου και για κορίτσι και για αγόρι είναι πιο δύσκολο από όσο το θυμόμουν άσε που σκεφτόμουν και το μπεμπέ και αναρωτιόμουν αν θα μας έκανε τη τιμή να έρθει άσε που σκεφτόμουν και τον συνάδελφο που θα ήταν σε κανένα σκυλάδικο εκεί κοντά τέτοια ώρα άσε που έβλεπα απέναντι και κάποιο γνωστό που θα μπορούσα να τον ερωτευτώ γιατί έχει και τη “σωστή” ηλικία και τα ίδια γούστα αλλά φοβάμαι ότι έχουμε υπερβολικά πολλά κοινά γούστα…

Ουφ!

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Drama Queen

Ούφφου, είναι τόσο γλυκούλης τι άλλο πρέπει να κάνω για να καταλάβει ότι μου αρέσει τον κοιτάζω από πάνω ως κάτω του χαμογελώ με κοιτάζει και αυτός από πάνω ως κάτω και μου χαμογελά είμαστε συνέχεια μες τες χαζοχαρουμενοχαριτωμενιές γιατί δεν πέφτει στα πατώματα να μου πει ότι με θέλει γιατί δεν μου ζητά να βγούμε γιατί δεν ζητά το τηλέφωνο μου το μπλογκ μου το φέησμπουκ μου δεν πειράζει που του αρέσει ο Σφακιανάκης αρκεί να μην τον ακούει μπροστά μου προχτές ως και κοντή φούστα και πάγωσα έβαλα για να του δώσω θάρρος και τελικά πήραν όλοι θάρρος εκτός από εκείνον γιατί έλειπε σαν να μη ξέρω τη γκαντεμιά μου και σιγά τώρα αυτός μη με γουστάρει απλά θα κατάλαβε ότι τον γουστάρω και θα κολακεύτηκε όλοι έτσι είμαστε και άντε και του δώσω το τηλέφωνο μου τι θα καταλάβω θα κάθομαι να το υπνωτίζω μπας και μου στείλει κανένα μήνυμα και θα ονειροβατώ όπως εκείνη τη τέλεια σκηνή στο 500 days of summer που σε μοιρασμένη οθόνη βλέπουμε τη πραγματικότητα και τις προσδοκίες και ρε γαμώτο η πραγματικότητα είναι τόσο ντροπιαστική ενώ θα έπρεπε να συνέβαινε στη πραγματικότητα η φαντασία και άντε και μου δώσει το τηλέφωνο του θα πέφτω σε παραπτώματα όπως «eimai sto supermarket kai akouo sfakianaki kai se thimithika, ti kaneis?» δηλαδή πόσο πιο χαμηλά θα έπεφτα για ένα ωραίο… χαμόγελο που ας μη το λέω ειρωνικά και το χαμόγελο του είναι ωραίο και αυτός είναι ωραίος αλλά σιγά μη γυρίσει να κοιτάξει εμένα ενώ μπορεί να γυρίσει να κοιτάξει καμιά από όλες αυτές τις κοπελίτσες με το τέλειο σώμα, το τέλειο πρόσωπο και τα τέλεια μαλλιά σε πιο εργοστάσιο τις κατασκευάζουν ρε γαμώτο αλλά από την άλλη βλέπεις και κάτι τέρατα να τα έχουν με νορμάλ ανθρώπους άρα δεν είναι μύθος ότι η προσωπικότητα μετρά πάνω από την εμφάνιση αλλά αν δεν σου δώσει κάποιος την ευκαιρία να σε γνωρίσει πως θα ξέρει αν του αρέσει η προσωπικότητα σου τόσα γαμημένα αγαπητέ κύριε Σταύρου διάβασα πάντα μια παντρεμένη γνωρίζει έναν παντρεμένο στη δουλειά της και γίνεται του παντρεμένου το κέρατο εμείς δύο ελέ οι ελεύθεροι κι ωραίοι και δεν θα καταφέρουμε να γνωριστούμε;!